Колку време ти треба?
Да бегаме..
Кога ќе ме прашаш што има?
Кога ќе ме прашаш што има јас си ја каснувам устата.
Да бегаме.
Како , како да ти кажам дека кај мене во глава лудаци со мантили и раце врзани позади си играат вечерва криенка?
Како да ти кажам дека едниов е невидлив и никогаш нема да го најдат другиве, другиве ќе ме полудат.
Како да ти кажам дека кај мене во глава еден човек секоја ноќ крвта своја си ја пие, и со ноктите чкрта по ѕидовите,
криците, криците ќе ме убијат.
Како да ти кажам дека ноќта е млада ама месечината е стара, а овие во бели мантили се твоите ликови насекаде, со инекции за подобро да ни биде, вбризгуваат моменти каде што најмногу ме боли.
Колку време ти треба?
Како да ти кажам оваа година е поинаква, и дека сега игрите тие ги играат.
Игрите тие ги играат а јас ги посматрам од страна ко демек може ќе им здосади.
Колку време ? Колку?
Легнав на плочките и го гледав плафонот.
Ништо нема да ти одговорам.
Почна да свири пијано, некој во главата се опил се начукал.
Толку добро свиреше што само лежев и гледав во врвовите од своите прсти.
Тој си ја облакаше кошулата и се местеше пред огледалото, ова сако да го носам или потемното?
Ништо нема да ти одговорам.
Пијанистот продолжи да свири и сите лудаци во мантили седнаа околу него да го слушаат.
Тој момент и невидливиот што го бараа искочи и им се придружи. Не го ни погледнаа, беа внесени во музиката.
И старецот со збрчкана кожа го фрли шишенцето со крв на земјата и се залепи до ѕидот со главата, веќе не шкрташе, ги спушти рацете надолу , го припи увото, и слушаше…
Настапи мир… Мир…..
Како да ти кажам дека ти беше пијанистот што свиреше дур со дланките каифчето од сандалите ми го одврзуваше.
Како да ти кажам дека со една кратка насмевка од неколку секунди лудаците ги смири и ги прелажа, како да ти кажам бре дека никој претходно не успеа.
Од устата своја на мојата ми подаде бомбона со вкус на лимон и еукалиптус.
Колку време ти треба?
Не постои веќе време.
Да бегаме.
Ми подаде рака и излегов од една скриена соба што се наоѓаше во главата помеѓу тилот и пршлените.
Го стискав силно дур низ ходниците сигурно ме влечеше.
Подзастанав за момент да видам дали тие се тука, да видам. Дали се тука тие од кој се криев…
Ѕирнав во холот но немаше никој,
Ајде, ајде не застанувај извика..
Ме повлече посилно и продолжив да чекорам…
Дур се придвижував кон излезот вратата од собата на старецот беше отворена, на подот имаше дамки од крв..
Вриснав и си ја фатив устата..
Шкртаниците на ѕидовите останаа.
Пред самиот излез тој ми ја пушти раката..
Со мачен израз на лицето и поглед полн со олово ме погледна, ме погледна и без да каже направи гиримаса, гримаса ко..
идеш или?
Ел.
el garrett 